آیات سوره آل‌عمران را می‌خواندم. رسیدم به آیه‌ی معروفی که بارها دیده‌ام و بارها خوانده بودم «لن تنالو البرَّ حتیّ تُنفقوا ممّآ تُحبون و ما تُنفقوا من شیءٍ فاءنّ الله به‌ِ علیمٌ» ... از آنچه دوست دارید انفاق کنید... .
دستانم خالی‌تر از آن است که چیزی برای انفاق داشته باشم. فکر کردم چه چیزی دوست دارم به من برسد از آدم‌های دوروبرم و حتی آدم‌های دورتر و من را خوشحال می‌کند. چیزهای ارزشمند زیادی مثل: محترمم بدانند و احترامم کنند، مهربانی‌شان نصیبم شود و خشم و غضب‌شان را نبینم، حالِ خوششان را با من شریک شوند و هرزگاهی هم یادم کنند و احوال‌پرسم باشند. خب اینها چیزهای زیادی ست و ارزشمند. همین‌ها می‌تواند بزرگترین دارایی من باشد که من دوست دارم برای خودم داشته باشم پس می‌شود اینها را هم انفاق کرد و خوش‌بین بود به رحمت خدا. انفاق که فقط مال و ثروت نیست، احترام و مهربانی و حالِ خوش و یاد هم بودن را هم انفاق کنیم در راه خدا. این همه‌ی آنچه است که از دستم بر می‌آید.
